MË DUHET TË KTHEHEM NË KURBET… DO TË VIJ SËRISH…!

Bashkatdhetarët tanë vizitojnë vendlindjen sa herë që u jepet mundësia, por ata duhet të kthehen sërish në vendin ku i pret puna. Kështu ndodhi këto ditë edhe me mërgimtarin Laurat Bugaçku nga Koretini i Kamenicës me punë në Kanada.

Laurat Bugaçku, i lindur dhe i rritur në Kamenicë, është një nga ata që dëshmojnë se dashuria për vendin e lindjes nuk ka kufi. Ai, në moshën 24 vjeçare, vendosi të emigrojë në Kanada për të kërkuar një jetë më të mirë. Por, pavarësisht se jeton në një vend tjetër, ai nuk e ka harruar kurrë Kamenicën, qytetin e tij të lindjes, dhe gjithmonë gjen kohë për të vizituar familjen dhe miqtë e tij. Kamenica, e cila ka qenë gjithmonë një qytet i qetë dhe i bukur, është bërë ende më e veçantë për të. Ai është i fascinuar me bukurinë dhe thjeshtësinë e këtij qyteti dhe me njerëzit e tij të thjeshtë dhe të dashur. Mirëpo, çdo herë që ai vjen në Kamenicë, atë e gjen me më pak të rinj, me rrugë të zbrazëta dhe me një atmosferë më të zymtë. Kjo e bën atë të ndjehet i brengosur dhe i mallëngjyer.

1 of 11

Por, edhe më shumë e mallëngjejnë momentet kur ai duhet të largohet nga Kamenica e të kthehet në shtetin ku ai tashmë një kohë të gjatë punon dhe jeton (nga viti 2008). Laurati shfaq ndjenjat e tij në një letër që shkroi pak para se të largohej herën e fundit, para disa ditësh, për Kanada: «Ma bëj hallall që po t’lë e bukura Kamenicë me shpresën se kthehem prapë për ditë të mira…!». Kjo letër tregon se sa i lidhur është ai me Kamenicën dhe se sa shumë e do atë.
Laurati gjithashtu ka një lidhje të veçantë me Koretinin e Kamenicën. Ai ka kujtime të shumta nga koha kur ai luante atje me miqtë e tij kur ishte i ri. Edhe pse tani jeton në Kanada, ai gjithmonë mendon për ato momente dhe për vendin e tij të lindjes.
Ai është vetëm një nga shumë shqiptarë që kanë emigruar në vende të ndryshme të botës, por që gjithmonë kanë mendjen te vendi i tyre i lindjes. Ai është një shembull i mirë se si dashuria për vendin e lindjes dhe për qytetin e fëmijërisë nuk vdes kurrë, por rritet edhe më shumë me kalimin e kohës.
Pavarësisht se Laurati tani jeton në Kanada, ai gjithmonë e ka mendjen te Kamenica dhe te Koretini. Ai e ka lënë mendjen e zemrën e tij në Kamenicë dhe gjithmonë kërkon një mundësi për të vizituar atë. Ai shpreson se do të kthehet sërish në Kamenicë, për të kaluar kohë me familjen dhe miqtë e tij, për të shijuar bukurinë e qytetit të tij të lindjes dhe për të krijuar kujtime të reja.

Laurati me zemër të thyer shpreh nevojën se ai duhet të kthehet sërish në Kanada, dhe në letrën që ai shkruan na vë të gjithëve në vaj, sepse ai i lë këtu prindërit, familjarët e ngushtë e të gjerë, shokët e shoqet, e lë fshatin e qytetin. Ai me kërkimfalje i drejtohet Kamenicës: “Kamenicë, më duhet të shkoj; pas afro 4 javësh qëndrimi në vendin tim të lindjes, erdhi koha të kthehem prapë në Kanada.

Jam i lehtësuar emocionalisht për faktin se u çmalla me familjarët e mi, shokët e dashamirët, por jam shumë i mërzitur me gjendjen në të cilën po e lë vendin më të mirë për mua në botë. Në Kamenicë, fola shqip, eca, u shkollova, punova deri në moshën 24-vjeçare kur edhe vendosa të emigroj në Amerikë, më saktësisht më 2008.

Kamenicën nuk e gjeta siç e dëshiroj të jetë, madje nuk i ngjasonte as asaj qytezës së dikurshme piktoreske që frymonte rrugëve e lokaleve me përplot gjallëri e rini. Kamenica m’u duk e zymtë disi, sheshi ishte i shtruar për merak, por me njerëz pak. Shumë të rinj kishin emigruar, të tjerë ishin dyndur në Prishtinë e qytete më të mëdha për një pagë ndoshta solide.

Kamenicë, unë t’du shumë: çdo ditë, çdo javë, çdo muaj, çdo stinë, gjithmonë dhe pandërprerë. Ta dua edhe pluhurin anash asfaltit, blinat përgjatë sheshit, muhabetet te berberi Riza, hamburgerët te Dini, qebapët te Sadria, kafet e vogla me një lëng pjeshke te Suni dhe Sipi.

Ma bëj hallall që po t’lë e bukura Kamenicë me shpresën se kthehem prapë për ditë të mira.

Gjithmonë kam për të dalë në krahë edhe atëherë kur të tjerët të kritikojnë dhe fyejnë, edhe kur s’kam argumente mbrojtëse për ty, edhe kur të nënvlerësojnë. Ti je dhe do të mbetesh shtëpia ime e parë kudo që jam.

Më fal…!”

Laurat Bugaçku – Kamenicë, 15 shkurt 2024

Përmes kësaj letre testamenti, Laurati tregon se sa i rëndësishëm është për të vendi i tij i lindjes dhe se sa shumë e do atë. Ai është një dëshmi se dashuria për vendin e lindjes dhe për qytetin e fëmijërisë nuk vdes kurrë, por rritet edhe më shumë me kalimin e kohës. Kamenica do të mbetet gjithmonë në zemrën e tij, dhe ai do të vijojë të kërkojë çdo mundësi për të vizituar atë. Por, mbetet detyrë e shoqërisë dhe qeverisë së Kosovës që të krijojë sa më shumë vende pune dhe ta ruajë brumin e vet, ta ruajë rininë që të mos emigrojë gjithandej botës. Kosova ka resurse të bollshme natyrore për ta mbajtur popullin e vet, porse i duhet një menaxhim më pragmatik që qytetarët të kenë vullnet për të qëndruar dhe jetuar në atdhe./Xhevdet Kallaba/